Reacties

Volg ons

Beste Nils, ik heb het boek Anders Nabij besteld voor mijn collega die zeven weken geleden geheel onverwacht haar zoon van 17 heeft verloren aan een hersenbloeding. Haar verdriet is zo groot en diep en ik heb het boek besteld om het aan haar te geven in de hoop dat ze er steun in vindt of wat dan ook. Een boek over lotgenoten, want gewone stervelingen kunnen er nauwelijks een voorstelling van maken hoe verder te kunnen. Ik vind het boek zo bijzonder dat ik ook nog een exemplaar voor mijzelf ga bestellen. Anders Nabij....hoe treffend. Complimenten voor de openheid en kwetsbaarheid waarmee jullie verhaal is verteld in boek, luistervorm en video. Het ontroert mij diep.

Het boek "Anders Nabij" met de podcasts.

Het boek heb ik in verschillende stappen gelezen. Het was zo aangrijpend zodat ik telkens, na elk leesmoment, een natuurwandeling heb moeten maken om alles te laten bezinken. Ja, toch heb ik enkele tranen weggepinkt.

De moed en de kracht, om die helse diepe pijn van verlies aan anderen te uiten in het boek "Anders Nabij" én in de podcasts, met of zonder traan, moet voor jullie een hele grote openbaring zijn geweest. Vooral die positieve kracht, die jullie tijdens het vertellen uitstralen, brengt de mens tot het punt van de waarheid.

Het boek "Anders Nabij" heeft mij ondertussen ook een antwoord gegeven op één van mijn levensvragen .

Toeval of niet, maar het artikel in Knack kwam voor mij op het juiste moment in mijn leven voor mijn ogen te liggen. Waarvoor oprechte dank.

Terwijl ik het boek "Anders Nabij" las, beluisterde ik op hetzelfde moment de podcasts.

Praten over de tegenslag of erover schrijven. Of allebei. Bij elk mens straalt dat gegeven een verschillend innerlijk gevoel naar anderen uit. Elk bepalend voor zichzelf.

Elk mens verwerkt zijn of haar 'spraakwaterval' over hun tegenslag in hun leven op zijn of haar manier. Dit om de diepe leed te helpen verlichten.

Ook om meer zin en betekenis aan hun leven verder te kunnen geven. Samen met het diepe verlies. Hand in hand.

Moed, kracht en sterkte is nodig. Wat jullie zeker hebben aangetoond in het boek "Anders Nabij" én met de podcasts.

Deze 3 begrippen zijn echt nodig om de tegenslag te kunnen overwinnen. Hoe hard het ook is!

Zelfs al zit het héél diep. Onmenselijk diep. Positief vooruitdenken helpt om het leven telkens, elke dag opnieuw, toe te lachen. Met of zonder het stralend Belgisch zonnetje.

Ik koester het boek ‘anders nabij’. Ik bezit het reeds een tijdje maar lees er op rustige momenten heel traag in. Ieder woord heeft betekenis en ik wil blijkbaar niet dat ik het snel uitlees. Ik ben u dankbaar voor dit boek waar ik zoveel herkenning in terug vind na het overlijden van mijn zoon die leed aan de ziekte ALS.

Ik heb de voorstelling van het boek in Mechelen bijgewoond, samen met de vriendin van mijn zoon die eind december 2017 onverwacht overleed aan een hersenbloeding. Hij was 31. Op die eerste voorstelling was het nog geen jaar geleden dat ons dat overkwam. Vol bewondering én verdriet luisterde ik naar de ouders die woorden vonden en de moed om die woorden voor een publiek te spreken. In elk van hun verhalen herkende ik iets en dat gaf troost. En hoop, dat er toch nog een leven is na het overlijden van je kind. Een zinvol leven zelfs. Het boek zelf gaf (h)erkenning van wat je soms overkomt. Zelf heb ik een begripvolle werkgever, nu 2 jaar later nog altijd. Dat kan ik niet zeggen van de eerste arbeidsgeneesheer (ooit in mijn werkend bestaan) die me toestemming moest geven om 4/5 te werken omdat ik een jaar later nog altijd niet de energie had om voltijds leerlingen uit het Deeltijds Onderwijs te begeleiden. Leerlingen zelf met een loodzware rugzak die op jou rekenen. Nu is dat een motivatie geworden om die laatste jaren tot mijn pensioen nog door te gaan en alles te geven, soms tegen de stroom in, om hen weer een doel te geven om voor te leven. Totaal onverwacht ontdekte ik in mij, al vrij snel eigenlijk, een levensdrang. Een wil om te blijven leven, ook al was mijn enig kind gestorven en was mijn eerste gedachte dat het leven nu geen zin meer had. En dat las ik ook in het boek, hoe ouders die zelfs 2 kinderen verloren toch weer recht stonden. Het is niet uit te leggen aan niet-lotgenoten hoe je je voelt. Ik hoopte en hoop nog altijd dat dit boek toch deze link kan leggen en kan vertellen wat ik zelf niet krijg uitgelegd. Je bent weer aan het werk en uiterlijk is alles normaal 'je ziet er goed uit' dus is alles OK. En toch is dat gestorven kind constant aanwezig, altijd in jou gedachten. Buiten de vrienden is slechts een heel kleine groep mensen nog bereid hierover met jou te praten. Het blijft een taboe, de dood van je kind, niemand wil eigenlijk weten hoe je je voelt bij 'het ergste wat een moeder kan overkomen'. En ik begrijp dat ook wel, ik kon me dat vroeger ook niet voorstellen. Maar het gebeurt, elke dag opnieuw. En elke dag begint ergens een ouder aan die tocht en dan denk ik dat lotgenoten op één of andere manier hier een belangrijk rol kunnen in spelen.

Beste ouders en An, ik ben zelf ook een lotgenote. Toen het boek uitkwam, was mijn zoon 2,5 jaar overleden. Ik heb het boek gelezen en heb er zelf veel troost in gevonden. Soms moest ik het even terzijde leggen omdat het me wat teveel werd. Maar het is een prachtig boek. Ik ben dan ook in de praktijk bij An geweest toen het daar voorgesteld werd door de ouders. Ook hier ondervond ik met zoveel lotgenoten samen troost. Ik heb dan 6 boeken gekocht waarvan ik enkele cadeau heb gedaan. Omdat ik zelf leerlingbegeleiding doe in een school en omdat heel wat collega’s aan mij vroegen hoe ga je met zo’n trauma om .. heb ik al mijn collega’s de kans gegeven om het boek te lezen. Er circuleren nog steeds 3 boeken in onze school. Enkele collega’s hebben het boek nadien ook zelf besteld om het project te steunen. Alle reacties zijn zo warm en positief. Bedankt aan jullie allen om te willen getuigen en om ons lotgenoten hiermee te steunen en om de mensen rondom de lotgenoten ook wat wegwijs te brengen in de gevoelens van de lotgenoten. Warme groet, het ga jullie goed!

Wij verloren onze dochter en zus, 7 jaar geleden. Ze was 20 en samen met haar vriend onderweg om de wereld te zien. Een stom busongeluk in Thailand maakte daar een einde aan... haar vriend is verlamd en zit sindsdien in een rolstoel. Ik heb in de afgelopen jaren stapels boeken gelezen. ‘Anders nabij‘ is één van de pareltjes die ik opnieuw en opnieuw en opnieuw kan lezen. De podcast heeft me nog meer ontroerd! Ook al krijg je veel steun van overal, rouwen is een eenzame weg. Je moet het zelf doen, zelf zoeken wat voor jou het beste voelt, met met heel veel geduld en liefde voor jezelf en voor elkaar. Het gemis lijkt groter te worden met de tijd, maar de schoonheid van wat er nog is en de herinneringen staan daar even sterk naast. Boeken en mensen helpen daarbij écht. Bedankt om dit te realiseren.

Beste Nils, Als begeleider van een praatgroep van OVOK te Turnhout, heb ik gisteren van een lotgenote gehoord over jullie boek dat een hulp kan zijn voor ouders van een overleden kind bij het verwerken van het verlies. Ik heb dit dan ook zojuist besteld. Van harte proficiat om wat jullie doen voor lotgenoten en wie met hen begaan zijn. En dat het daarbij niet enkel om een boek gaat, maar eveneens een platform waar men gebruik kan van maken. Bedankt alleszins voor dit mooie initiatief.

Onze zoon is samen met zijn beste vriend en een kotgenoot overleden in een auto-ongeval. Ik heb het boek gelezen en kon me erg vinden in wat er allemaal in staat beschreven. Zoals het omschreven staat in het boek "geboorte van mijn kostbare leegte" is er veel verdriet maar ook hoop, zingeving en zelfs groei in het leven na het overlijden van een kind. Dit proberen we na te streven en af en toe bots je weer hard en ga je terug op zoek, probeer je er mee om te gaan, er mee te leren leven. Het is een groot stuk van je leven geworden. Je probeert nog iets van je leven te maken. Tot hiertoe lukt het relatief goed en kunnen we er nog iets van maken, niet iedereen kan dit en dat beseffen maar al te goed.

Jullie boek heeft mijn eigen proces in het begin, toen onze zoon dit jaar omgekomen is in een verkeersongeval, ondersteund. Het was het eerste boek van een resem boeken dat ik las na zijn heengaan. De herkenning die je ervaart en het besef dat anderen diezelfde rauwe pijn van afscheid nemen ook ondergaan, geeft het gevoel dat je niet alleen bent. Jullie relaas voelt heel puur aan en er straalt hoop en kracht door waardoor dit boek een meerwaarde is voor elkeen die het zal lezen. Binnen mijn eigen zoektocht naar handvaten om dit plotse afscheid draaglijker te maken, herken ik de drang om iets te gaan doen dat niet alleen mijn eigen proces maar ook dat van anderen ondersteund.

Bij het lezen van Anders nabij, herken ik zoveel over de leegte en het gemis, maar ook de grote dankbaarheid dat mijn docher deel mocht uitmaken van ons leven! Wij hebben haar steeds “ letterlijk” gedragen, maar eigenlijk was zij zo een vrolijke, sterke meid die ons “ droeg” door al haar moeilijke periodes door! Nu voel ik me als een puzzel, uiteen gevallen in 1000 stukken en ik krijg die puzzel niet weer tot een geheel!

Ik heb gisterenavond hier en daar al wat stukjes gelezen in het boek en ik vertelde mijn man dat het boek zo anders voelt dan andere boeken die ik al gelezen hebben (type Manu Keirse). Vandaag ben ik vooraan in het boek begonnen en mijn gevoel na 40 blz wordt heel herkenbaar in het boek geformuleerd : “Het is er toch weer heel dichtbij gaan, bij mijn pijn en mijn kind. Zo intens pijnlijk en tegelijk zo helend.”

Ik heb het boek gelezen en het heeft me toch geraakt om dat elk verhaal anders is. Ik en mijn man zijn onze zoon 2 jaar geleden verloren aan kanker. Hij is 5 jaar ziek geweest . Ik was hopeloos op zoek naar erkenning en antwoorden en heb een halve bibliotheek bijeen gelezen. Per toeval met te surfen op internet ben ik bij jullie terechtgekomen en dacht, ach een boek meer of minder . Ben ik blij dat ik het boek besteld hebt. Door de verhalen te lezen die zo herkenbaar waren. En Ann Hooghe gaf daar dan antwoorden op die zo normaal zijn. Dat gaf een gerust gevoel. Wij zijn niet abnormaal. Het groot deel van de mensen die we kennen vinden dat we maar direct verder moeten. Eindelijk een erkenning of herkenning van onze gevoelens. Het heeft mij in ieder geval geholpen .

Via een artikel in het Algemeen dagblad ben ik met jullie in contact gekomen. Het interview met Nils las ik vol interesse en helaas was het onderwerp meer dan actueel voor mij. Op 29 Mei 2016 is onze jongste zoon Oscar bij een auto ongeluk samen 8 andere mensen in Venezuela om het leven gekomen. Een verschrikkelijk ongeluk met rampzalige gevolgen en dat ook nog eens aan de andere kant van de wereld. De details zijn onvoorspelbaar, maar het heeft 5 weken geduurd voordat Oscar terug was in Nederland. Vijf weken leefde we in een hel van verdriet, verwijt en onduidelijkheid. En nu ruim 3 jaar verder zijn we iedere dag bezig met het leren leven met het gemis. Dat dit hem is overkomen maakt me extreem verdrietig en boos. Vooral de onmacht om het terug te draaien en op te lossen is bijna ondragelijk. Ik heb het boek gekocht en tot mijn verrassing waren de verhalen vaak tot in detail herkenbaar! Ook mijn echtgenote heeft deze ervaring met de hoofdstukken die zij tot nu toe heeft gelezen. Dank ! aan alle schrijvers, respect voor hun openheid en moed. Het geeft me hoop voor de toekomst Ik blijf jullie volgen en wie weet kan ik in de toekomst nog wat bijdragen aan jullie project.

Dank jullie wel voor dit mooie en vooral eerlijke boek. Het heeft mij diep geraakt. Vooral de herkenbaarheid van de echte emoties heeft mij zeer veel deugd gedaan. Wij hebben anderhalf jaar geleden onze jongste dochter op eenentwintig jarige leeftijd verloren aan kanker. Acute Myeloïde leukemie luidde de diagnose. Amper vijf maanden heeft haar strijd geduurd. Ik heb het verhaal van deze vijf maanden in een boekje neergeschreven als eerbetoon aan onze lieve schat. Maar eigenlijk stopt haar verhaal nooit, voor ons blijft dat voor altijd verder gaan. Zij blijft voor altijd een deel van ons. Zij mag en zal nooit vergeten worden. Jullie boek is zeker een aanrader voor iedereen die met zo een zwaar verlies te maken krijgt. Hartelijk dank voor jullie eerlijke getuigenis. Wij wensen jullie nog heel veel sterkte en heel veel liefde. Ook jullie engeltjes zullen nooit vergeten worden.

Lieve schrijvers, Jullie boek is gelezen door een aantal van mijn lieve vriendinnen. Zij waren al heel nabij, maar

door het lezen was er nog meer begrip. Ik hoop dat mijn broer het boek ook gaat lezen en me gaat begrijpen. Hij liet me vallen. Door jullie verhalen begreep ik, dat ik niet de enige ben, die zo behandelt wordt. En onze Jan is altijd anders nabij. Altijd. Ik wens jullie ook een mooie zomer!

Bij zo een diepgaand verlies als het verlies van een kind, blijft een stukje ontroostbaar...en dat is ok. Een trigger zoals in de media het verlies van andere kinderen helpt verbondenheid vergroten... én laat dikwijls toe, ook 10 of 20 jaar later, nog een stuk van het onmetelijk verdriet te ( durven) voelen, want als we alles in één keer zouden voelen zouden we bezwijken. Soms lijkt het verdriet ook van bovenaf ( of voor anderen) een cirkel waar we in ronddraaien/ vastzitten maar als je opzij kijkt( en voor wie durft meevoelen) is het een spiraal die naar nog méér diepgang in ons leven kan leiden...

Bedankt Nils voor deze authentieke reflectie! Dit gevoel herken ik heel goed. Iedere ouder , broer of zus ..zou zo zijn eigen boek kunnen schrijven . Of zijn eigen tafereel , verhaal kunnen schilderen of boetseren. Volgens mij licht de kracht in het onderling delen van deze “kunstwerken” ……en dat hebben jullie zo wonderlijk gedaan!Nogmaals hartelijk bedankt daarvoor! Ik denk aan vele “ Franse” families die baat zouden kunnen hebben bij het lezen van dit boek! Maar ….het bestaat enkel in het Nederlands…

Toen ik het bericht hoorde van de jonge vrouw in Antwerpen, moest ik onmiddellijk aan jou denken. Hoe komt zoiets aan als ze zeggen dat jouw kind er niet meer is .... Ikzelf kan het godzijdank me niet inbeelden. Enkel de angst om een kind te verliezen, hun leeftijd maakt niet uit, je kinderen overleven is tegen de natuur. Nico, mijn zoon samen met Jan van Gent die ik ontmoet heb tijdens een feestje bij Scorpio, rijdt met de motor, mijn angst is er elke dag. Maar voor jullie is het realiteit en zoals je schrijft, jullie maken dit zo dikwijls opnieuw en opnieuw mee, het gebeurt zo vaak ..... en wij weten enkel de droevige gebeurtenissen uit de media, er zullen er nog zoveel anderen zijn. Die wonde gaat telkens weer open en begint opnieuw te bloeden.

Ik heb het boek met veel bewondering gelezen, dat deze ouders met hun verhaal naar buiten komen vind ik sterk. Ik vind wel herkenning in hun verdriet. Ik zelf kan nog niet veel vertellen hoe het allemaal verlopen is, het is nog te vroeg. Ik ben bang mensen tegen te komen die ik goed ken. ik ben zo bang van de vragen, want telkens weer zijn er die tranen die gans de dag niet meer te stoppen zijn. Ik ben zelf mama van 2 dochters, een van 27 en een van 31 die in augustus 2018 is overleden aan de verschrikkelijke ziekte anorexia. het onbegrip tegenover deze ziekte is groot, het ongeloof dat je kan overlijden aan deze ziekte is nog groter bij vele mensen. Je kind verliezen is enorm zwaar, het doet zoveel pijn, een pijn die niemand begrijpt, alleen de mensen die het zelf hebben meegemaakt, die weten hoe het voelt. Het is inderdaad waar wat vele ouders hier reageren. de wereld draait maar door, maar ik heb het gevoel dat ik hier niet meer in pas.

Ik heb zojuist jullie boek gelezen. Ik vond het erg zwaar maar toch ook heel hoopgevend en heel liefdevol. Het kwam voor mij op het juiste moment. Mijn zoon heeft vorige een heel zware diagnose gekregen waar ik als moeder heel erg mee vast zit. Door dit boek kan ik terug perspectief zien. Dank je wel daarvoor.

Ik heb met veel belangstelling het boek gelezen. Een kleinzoon van ons is ook plots overleden in zijn slaap op 27 februari . Een moeilijk te omvatten gebeurtenis, een leegte die niet kan opgevuld worden tenzij met ophalen van leuke herinneringen en anekdotes. De ouders hebben het zeker moeilijk maar proberen moedig verder te gaan hoe lastig het ook is. De draad opnemen en stilletjes doorgaan. Wij proberen allemaal nabij te zijn en steunen waar kan en nodig is. Het boek gaf ik door, de mama vindt het boeiend om het verhaal in stukjes van lotgenoten te lezen. Het is inderdaad geen boek om uit te lezen op 1 moment maar geeft een gevoel dat je niet alleen bent met je verdriet....

Wat mooi dat dit boek er is gekomen al is de aanleiding hartverscheurend. De dilemma's die geschetst worden zijn herkenbaar. Zeer waardevol om op de werkvloer handvatten te geven om hiermee om te leren gaan. Zowel voor de rouwende als voor het team en de leidinggevende. Dank daarvoor.

Prachtig boek , zeker een aanrader ! Het vraagt ongelofelijk veel moed en kracht om je verhaal over het verlies van je kind te delen. Jullie deden dat op een fantastische manier. Vele harten werden geraakt en door de boekvoorstellingen werd het verlies tastbaar, voelbaar. Een steun voor allen die iets gelijkaardig meegemaakt hebben...

Het verhaal uit AZ Nikolaas heeft me erg aangegrepen.Gisteren ben ik terug beginnen werken na 9 maand voor stad Sint-Niklaas, dat was een heel ander verhaal.. . In januari 2018 is mijn plus dochter overleden tijdens een operatie. Eind februari was ik terug gestart om in juni te crashen na een evaluatie gesprek. Maanden van therapie en rust later, had ik 14 dagen geleden een terugkeer gesprek met mijn diensthoofd. Schrijnend, hoe weinig begrip er was... Alles wat ik verkeerd had gedaan kreeg ik voorgeschoteld, er werd me gevraagd wat ik nu eigenlijk had: was dat een depressie, een burn-out, een zenuwinzinking of wat was dat nu? Als klap op de vuurpijl werd ook nog gezegd dat er mensen zijn die een partner of kind verliezen en na 14 dagen al terug functioneren...

Eerste werkdag vroeg ik aan de personeelsdienst hoe het zat met mijn verlof dat tijdens mijn ziekteverlof viel, want had daar een ziektebriefje voor. Ik kreeg te horen dat ik een jaar na datum daar niet mee moest afkomen en dat ik niet binnen de termijn had gemeld dat ik ziek was in mijn verlof. 'Als ze allemaal zo afkomen, daar zou nogal van geprofiteerd worden'. Ik had het arbeidsreglement maar moeten lezen... Dat kan allemaal wel best zijn, een beetje menselijkheid had zeker ook geen kwaad gekund. 'Je bent nu te gevoelig' krijg je dan te horen en daarmee is het opgelost.

Ik wil graag je mail met het verhaal van AZ Nikolaas doorsturen naar onze dienst vorming, er is nog veel te leren...

Ondanks dit alles, ben ik wel blij om terug aan het werk te zijn en voel dat ik er nu beter aan toe ben dan 9 maand geleden. Gelukkig. Ik weet nu ook waarom ik toen gecrasht ben.

Weeral een mooi artikel met zoveel lof over jullie initiatieven. Ik ben telkens opnieuw ontroerd, aangegrepen...

Het boek bereikt echt wel een doel, zoals wanneer een steen in het water valt en de kringen verder en verder uitdeinen.

Jullie doen prachtig, constructief, 'levengevend werk' !

39 dagen geleden moesten we ons 5-jarig zoontje afgeven. Hij weerde zich 3 jaar zo ontzettend dapper en positief tegen het monster in zijn lijfje. Hij had een grote impact op vele mensen maar bovenal maakte hij van mij en mijn echtgenoot betere mensen. Ik kreeg jullie boek gelukkig van een vriendin en heb het meteen uitgelezen, alles klinkt zo herkenbaar. Vooral het stuk over geen energie meer overhebben voor negatieve mensen en situaties. Ik voel nu al dat dit de grootste les is die onze zoon me heeft meegegeven. Het gemis is ondraaglijk, zoeken naar de zin van het alles is onze grootste opdracht nu. Bedankt voor de herkenbaarheid en rust die jullie boek me gaf.

Want rouw heeft effect op hoe mensen op de werkvloer reageren en op het uitvoeren van hun werk. Begrip is het minste wat je kunt krijgen wanneer je in je rauwste rouw zit. Samen met de werkgever kom je er sneller doorheen mbt je werk, dan wanneer je het alleen moet doen. Op 3 werkplekken heb ik op geen enkele manier (na) zorg ervaren na verlies. Zelfs de arbo psycholoog heeft daar geen oog voor gehad. Toen ik zelf de rouw- en verlies opleiding ging doen kwam ik er pas achter dat door vooral rouw en verlieservaringen en de gevolgen ervan mijn functioneren negatief heeft beïnvloed met alle gevolgen van dien.

Ook ik heb die ervaring gehad 1.5jr geleden. Mijn man overleden en na 5 weken weer werken. Van mijn werkgever niks begrip, ja dat ze onderhand genoeg hadden van het ziekmelden van mij en werken afleiding was. Ik had meer aan de mensen in de groep waar ik werkte. Daar kreeg ik steun , ook fijn tuurlijk . Maar weken niks v werkgever gehoord of gezien, vind het triest.

Rouw heeft effect op hoe mensen op de werkvloer reageren en op het uitvoeren van hun werk. Begrip is het minste wat je kunt krijgen wanneer je in je rauwste rouw zit. Samen met de werkgever kom je er sneller doorheen mbt je werk, dan wanneer je het alleen moet doen. Op 3 werkplekken heb ik op geen enkele manier (na) zorg ervaren na verlies. Zelfs de arbo psycholoog heeft daar geen oog voor gehad. Toen ik zelf de rouw- en verlies opleiding ging doen kwam ik er pas achter dat door vooral rouw en verlieservaringen en de gevolgen ervan mijn functioneren negatief heeft beïnvloed met alle gevolgen van dien.

Wij hebben onze zoon verloren door zelfdoding op leeftijd van 32 jaar, nu 2 jaar geleden, niet verwacht en niet zien aankomen, door niemand, ook niet door collega's of vrienden. Een slag waar je niet goed van wordt, we hebben onmiddelijk met vrouw en 2 andere kinderen, hun vriend en vriendin de plaats delict bezocht, getracht om alles bespreekbaar te maken, dit heeft ons enorm geholpen. Ook op mijn werk veel begrip en steun gekregen, geen druk om terug te komen werken, ook daar kon je over alles praten, dit heeft me geholpen om 1 week na de begrafenis terug aan het werk te gaan. Thuis blijven zitten was geen oplossing. Hebben nog steeds slechte momenten, zullen het nooit begrijpen wat er is gebeurd, proberen er alle dagen mee te leven. Bedankt dat we dit hier konden neerschrijven.

Na 5 weken ben ik weer gaan werken omdat ik ook dacht mijn zinnen een beetje te kunnen verzetten. Onze zoon ( 19 jaar) hebben we zelf gevonden na zelfdoding. Ik was aan het werken toen ik telefoon kreeg van mijn man dat hij zoek was. Dus mijn werkgever heeft alles van heel dichtbij meegemaakt. Na nog geen 3 maanden kreeg ik te horen van mijn werkgever dat ik het nu toch een plaatsje zou moeten geven. Toen is er iets geknakt in mij als persoon om zo te blijven vechten, om er iedere dag

te staan met glimlach en nooit afwezig of ziek... . Ik ben blijven vechten, maar heb het nu moeten bekopen ... . Zit thuis, geen werk meer en voel me afgewezen, mijn werkgever heeft begeleiding nodig! Wij staan iedere dag in de realiteit en weten dat we zelf dit verlies heel ons leven zullen moeten meedragen ... .Maar ik had mijn werk dat ik zo graag deed nodig om niet in het zwarte gat te vallen en nu op ziekte sta door onbegrip. Bedankt om dit even te lezen.

Heb ook het boek gelezen. Ik heb een dochter overleden aan 27jarige leeftijd door zelfdoding. Er was geen begrip bij één van de grootste werkgevers van het land, nl de Vlaamse Overheid. Veertien dagen na haar overlijden ben ik "verplicht" geweest om te gaan werken, de aannemers kregen hun geld niet, gewoon omdat men naliet mij te laten vervangen. Drie dagen na haar dood kreeg ik van mijn onmiddellijke chef een smsje met " ik zou graag eens afkomen om het werk te bespreken" en de personeelsdienst wist niet dat ze de sociale dienst moest verwittigen bij dergelijk drama. Bloemen waren er niet, men vond dit niet nodig en men had het adres niet van de plaats waar de begrafenisplechtigheid ging doorgaan. Ze hadden toch mijn adres, of het adres van de begrafenisondernemer. Op het werk wordt er ook nooit meer over gesproken, ik heb hoegenaamd geen enkele steun ontvangen van mijn oversten, integendeel, ik was heel kwaad en ik moest zwijgen, anders gingen ze mij verplaatsen verder van huis. Ik word er nog altijd boos om als ik hieraan denk. Gelukkig heb ik wel een paar collega's die het goed menen.

Heb “Anders Nabij” gelezen. Pakkende verhalen over immens verdriet en proberen aanvaarden. Stuk voor stuk sterke ouders die hun verdriet proberen verwerken. Toch geeft het boek ook een positief verhaal. Door het te lezen kreeg ik het gevoel die kinderen toch een klein beetje te leren kennen zonder ze echt gekend te hebben en dat is mooi vind ik. Het is een sterk boek en je kan alleen maar hopen dat het je nooit zelf overkomt. Je hebt dat mooi geschreven Nils en ik heb Charlotte nu een beetje leren kennen. Dat was fijn.

Beste, ik ben rouw en verlies coach in Denderleeuw en las uw artikel in een krant. Ik begrijp uw standpunt volledig alsook het taboe om te praten met mensen die hun geliefde zijn verloren. Ik voel het mijn opdracht om daarvoor één of andere manier een stukje toe bij te dragen. Dit soort coaching is nog niet goed gekend. Alvast een welgemeende proficiat met uw positieve aanpak bij uw verlies. Charlotte is hierdoor niet weg, integendeel meer en dichter aanwezig! Sterk!

Ik las in de weekend Knack jouw artikel en begreep jou volledig. Op 7 juni 2019 is het 6 jaar geleden dat ik mijn zoon van 19 jaar plots verloor. Tot op vandaag worstel ik nog steeds met 'wat ga ik nu verder doen met mijn leven'. Ik ben snel terug aan de slag gegaan maar ik mis iets in mijn huidige job. Daar tegenover staat dat ik super collega's heb. We werken in de zorg en ik mag nog steeds praten over mijn zoon of ze helpen mij door moeilijke momenten heen zoals zijn verjaardag. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik niet durf veranderen van werk. Ook versta ik heel goed wat je bedoelt met 'de rijkdom van de tragedie'. Het verlies van een kind verandert onze persoonlijkheid. Ik ben empatischer en kan veel beter luisteren. Ik kan mij ergeren aan mensen die zich om kleine zaken zo druk maken terwijl ik vroeger zelf niets anders deed. In de eerste jaren heb ik alle rouwboeken die ik kon vinden gelezen. Mijn voorkeur ging uit naar Johan Maes uit Gent. Zijn therapie heeft mij ook geholpen maar je moet het vooral zelf doen. De laatste twee jaar heb ik alles verdrongen maar door jouw artikel heb ik goesting gekregen om terug te lezen. Ik heb dan ook het boek 'Anders nabij' besteld om eens te lezen hoe lotgenoten met hun verdriet omgaan. Bedankt ook omdat jullie klein verlet onder de aandacht brengen. Ikzelf werk in HRM in de zorg en vind het niet normaal dat we maar een paar dagen krijgen. Ik ben voorstander van een systeem waarbij we meer vrijheid hebben om te bepalen wat voor ons op dat moment noodzakelijk is. En dit is heel erg persoonlijk en hangt ook af van veel factoren. Maar er zijn nog andere punten die kunnen verbeteren maar dat zou mij hier te ver leiden. In ieder geval bedankt voor het boek en ik hoop dat ik er wat steun kan uit halen.

Wij lazen uw artikel in Visie van 8 maart. Onze pleegdochter Aïcha stapte in juni '16 uit het leven. Ze was net 19 geworden. Wij herkennen ons heel sterk in wat we lezen in het artikel in Visie. Op alle zinnen die daar in staan voelen we 'dat is/gebeurt ook zo bij ons/met ons. We schaffen ons vandaag nog het boek 'Anders nabij' aan. Nu al bedankt.

Nee, ik ben geen kindje verloren, maar ik verloor 3 jaar geleden mijn god, ons mamake, na een stomme kanker van amper 7 maanden. 7 maanden intense zorg voor een mama die altijd zooooooooo aanwezig geweest was in mijn leven.
Ik lijk er maar niet over te geraken, ben eind vorig jaar gecrasht, ga naar een psychologe en volgens haar ben ik nu maar in het rouwproces aan het komen.
Ik praatte erover met een van de voetbalmama’s ( mijn zoon van 11 speelt voetbal) en zij heeft een kindje 12 jaar geleden moeten laten doodgeboren worden op het einde van haar zwangerschap. Het zou een meisje geweest zijn, ze kreeg erna nog 2 zoontjes. Zij zei me dat ik jullie boek moest lezen, en ik moet zeggen: wauw, wat een openbaring! Ok, ik ben geen kindje verloren, maar wel een van de dierbaarste mensen in mijn leven. Hoe jullie alles in jullie boek beschreven? Amai! Ik ben niet alleen die zo’n last heeft met het leven ‘na’. Ik ben goedlachs, camoufleer veel, maar crash zo vaak nog en ben ook echt vaker ziek sinds haar overlijden. Ook de energie die zo soms weg is.
Daarom wou ik jullie oprecht bedanken! Het boek toonde me dat ik geen rare ben, geen uitzondering. Dat niets abnormaals hoeft te zijn want ieder heeft zijn eigen rouwmanier. Heb jullie boek op een dag tijd uitgelezen.
Dankjulliewel! Heb het gevoel dat dit voor mij een extra stimulans was om met babystapjes terug omhoog te kruipen.

Ik zou graag nog 2 AndersNabij boeken willen kopen. Voor één van beiden heb ik reeds een bestemming; wil dat heel graag schenken aan 2 mensen die ik toevallig leerde kennen tijdens een fietstocht door de natuur. Ze zaten samen met de mama van 1 van hen op een bankje. Ik dacht dat ze volop aan het genieten waren van het zonnetje. Vroeg hen of ik een foto van hen mocht nemen en vertelde hen dat ik wel eens weerfoto’s doorstuur naar #vrtweer. De foto kwam 's avonds op TV. Doordat mijn naam op het scherm verscheen, zochten ze mij onder die naam op Facebook. Ik kreeg van hen een vriendschapsverzoek. Nadien een bericht via Messenger. Ik laat hen liefst zelf aan het woord om hun verhaal te doen. Ik wou het met jou delen.

"Dag Luc, Zoals je weet hebben wij elkaar ontmoet op het bankje tussen de velden. Via deze weg wou ik u toch ons verhaal meegeven. Mijn vrouw en ik zouden normaal gezien op 13/2 bevallen van ons 2e kindje. Jammer genoeg is dit helemaal anders uitgedraaid dan verwacht. Op 7/2 kregen wij het nieuws dat er geen hartslag meer was. Door een omstrengeling van de navelstreng heeft hij nooit een kans gekregen. Voor het overige was hij een prachtig kindje met alles er op en eraan, klaar om de wereld te ontdekken. Het spreekt voor zich dat deze periode voor ons zeer zwaar is. Wij proberen elke dag te gaan wandelen om onze gedachten wat te verzetten, maar beseffen dat de weg nog lang is. Die dag van de foto had mijn vrouw het vooral heel moeilijk. Vandaar dat zij tijdens ons gesprek niet zo veel zei. Die avond stond de tv aan, maar wij waren eigenlijk al vergeten dat er eventueel een foto zou komen. Plotseling verscheen uw foto en schoten wij recht. Doordat het zo onverwacht was hebben we lachend en roepend naar de tv zitten wijzen. Uw foto maakte onze dag goed en zorgde ervoor dat wij even konden lachen. Bedankt daarvoor. Zo ziet u maar wat zoiets klein en onverwachts kan teweegbrengen. Nog veel succes met uw foto's. Vanaf nu zullen wij altijd kijken van wie de foto bij het weer is. Groeten."

Weet zeker dat deze 2 heel bijzondere mensen veel zullen hebben aan hetAndersNabij boek van uitgeverij Charlotte. Het is de week van de vrijwilligers. Jullie zijn top op dit gebied! Weet zeker dat al jullie kinderen heel trots zijn op hun ouders. Met genegen groeten,

Vorig jaar, op 22 februari 2018, besliste onze zoon op amper 18-jarige leeftijd uit het leven te stappen. Sinds lever ik een gevecht dat ik nooit kan winnen. Het gemis is te groot. Zo groot dat ik vergeet... dat ik vergeet dat er nog een zoon is, dat ik vergeet dat mijn man ook pijn lijdt, dat ik vergeet dat er velen zijn die hem niet vergeten...

Hoe het verder moet, weet ik nog steeds niet. Ik ben een tijd terug aan werken maar ik vind er mijn draai niet meer. Stoppen met werken is geen optie, het inkomen is van belang, ik heb een vaste benoeming bij de overheid, iedereen raadt mij af die op het spel te zetten. Ik zit precies in een vicieuze cirkel... een rat in een wiel, altijd maar meedraaien, zielloos, doelloos... Vooral mijn werkomgeving heeft zoiets van "Kom op, je bent een ijzersterke vrouw en het lukt je wel". Maar dat is maar een flinterdun laagje vernis, ik ga kapot van verdriet en gemis... Hoe ga ik hier open en eerlijk mee om? Hoe breng ik mensen aan hun verstand dat ik uiterlijk er sta maar vanbinnen beetje bij beetje sterf van verdriet? Dat ik het allemaal niet meer weet, dat ik geen antwoord weet op vele vragen? Dat ik mij gevangen voel in een wereld vol schone schijn?

Aan iedereen die dit wil lezen, Ik was er als de kippen bij om het boek “Anders nabij” te bestellen. Het ligt al meer dan 4 maanden op de kast. Ik weet niet hoe het komt maar ik slaag er niet in om te beginnen lezen. Ik volg wel alle mails die ik van jullie krijg. Vandaag dag op dag 5 jaar geleden kreeg ik een telefoontje vanuit Laos. Mijn zoon was aangereden en was zwaar gekwetst. Geprobeerd om van hieruit hulp te regelen. Zelfs via het ministerie van buitenlandse zaken met de hulp van kennissen. Het accident was gebeurd in de brousse van Laos. Via de weg met een pick-up is mijn zoon naar een eerste hulppost gebracht in Thailand en van daaruit met een ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ik heb met de papa van mijn zoon en mijn dochter via het gemeentehuis alles in orde gebracht om zo vlug mogelijk naar Thailand te vertrekken. ‘s Anderendaags kregen we het bericht dat hij overleden was. Ik heb mijn zoon nog gezien in Thailand en nog duizend kusjes kunnen geven. Hij was een prachtige jonge man van 30. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik moet dringend jullie boek beginnen lezen en de realiteit van het leven niet meer verdringen. Het is moeilijk alleen. Lieve groeten.

heb jullie boek, anders nabij, gevonden via een bijlage van Dagblad Tubantia, direct besteld en gelezen. Wat een herkenning, alles klopte. Wij hebben 11 november 2017, onze dochter, verloren ,zij is 17 jaar geworden. Ze is overleden in de armen van haar broertjes, toen 14 en 15 jaar....Ons leven is daarna compleet veranderd, we snapten

het leven niet meer, de structuur in ons gezin was ontwricht, en dan heb ik het nog niet over het intense gemis en rauwe verdriet. Ook kun je niet meer overzien hoe verder te gaan, en doe je maar wat, totaal stuurloos. We zijn nu ruim een jaar verder en gaat het iets beter

met ons, de jongens gaan weer iets beter op school, en ook wij hebben ons werk weer opgepakt. Maar wat is het moeilijk dat haar naam bijna niet meer wordt genoemd door de omgeving terwijl je dat zelf zo graag doet, en de wereld maar doorgaat, terwijl voor ons nog veel in slow motion gaat, en we nog dikwijls terug worden geworpen in gemis en verdriet. Jullie boek laat ons zien dat, dat niet raar is en mag. Dank jullie wel, het biedt een houvast, met warme groeten

dit boek moet iedereen in huis halen… moet iedereen gelezen hebben… Neem er de tijd voor, praat er over… Wie meewerkte aan dit boek heeft zich helemaal gegeven… Het is geen eenvoudig of gemakkelijk boek. Wie aandachtig leest krijgt een overvloed aan levenslessen en een beter inzicht in oprechte menselijke meerwaarde. Bedankt schrijvers!!!

De verhalen van andere ouders uit jullie boek zijn voor mij zo herkenbaar.. Ze brengen onder woorden wat ik voel en meemaak en dat geeft troost te weten dat ik niet alleen ben.
Momenteel ben ik weer een tijdje thuis. Van leidinggevende met 50 medewerkers naar verpleegkundige op het dagziekenhuis en weer thuis omdat werken momenteel niet lukt..
Gelukkig zijn er ook goede periodes en heb ik nog veel over om gelukkig mee te zijn.Bedankt voor jullie verhalen !

Rouw is zo groot zoveel omvattend. Rouw voelt zo heel erg rauw. Ik probeer deze gevoelens te doorleven. Vluchten is niet mogelijk. Iedere dag opnieuw kom je nieuwe confrontaties tegen. Soms zijn ze heel erg pijnlijk, soms ook zalvend.

Er wordt gezegd dat je verdriet moet delen. Dat je het niet alleen kan dragen. Ik merk ondertussen dat niet iedereen het vermogen heeft om te delen. Sommige mensen zeggen goedbedoeld pijnlijke dingen zoals:

Je moet je sterk houden,

Vergeet niet dat je nog kinderen hebt,

Je gaat toch een keer moeten stoppen met wenen,

Je wordt wel weer gelukkig......

Soms wordt er niets gezegd en lijkt het of je verdriet er niet mag zijn. Het is moeilijk om hiermee om te gaan. Emoties lijken een kloof te slaan tussen mezelf en de buitenwereld.

Anderzijds zijn er ook de mensen die een grote steun zijn. Mensen die telkens weer opnieuw naar mijn verhaal luisteren. Mensen die er gewoon zijn. Soms is dit om over mijn dochter te praten of juist zonder woorden. De knuffels, berichtjes, telefoontjes en bezoeken doen deugd. De contacten met de vrienden van haar zijn hart -verwarmend.

Ik ga verder. Niet altijd op de manier die van mij verwacht word. Wel op de manier die voor mij het beste voelt op dat moment. Zus, broers, familie en vrienden iedereen rouwt op zij manier. Iedereen had zijn eigen unieke band met onze dochter. Toch heeft samen rouwen troost, rust en en warmte.

Ik heb de behoefte om even te reageren om het stukje in de krant. Het voelde voor mij als herkenning dat je schreef dat je doodsbang als vreemde mense aan je vragen "of je kinderen hebt".

Jouw Charlotte is in 2007 totaal onverwachts overleden. Mijn zoon Pim (ook op 16 jarige leeftijd) na bijna 3 ziekte jaren.

Die vraag gaat echt nooit wennen. Gisteren nog vroeg een collega "heb jij eigenlijk kinderen"?

Mijn ingestudeerde antwoord, met nog steeds tranen in mijn ogen is "jazeker, ik heb 2 zoons waarvan er 1 helaas is overleden. Een keer heel erg in het begin zei alleen 2 zoons en stopte daar. Ben zo boos op mij zelf geworden want ik vond dat ik hem onrecht aandeed.

Het raakte mij bijzonder dat jouw stukje bijna mijn stukje zou kunnen zijn.

Hou je goed!

En nu ga ik je boek bestellen.

Op 3 juni 2018 is onze jongste zoon 2 dagen voor zijn 25ste verjaardag verongelukt met zijn moto. Hij was op slag dood. Hij is op 19 januari papa geworden van een tweeling die op 24 weken geboren is. 5 maanden hebben hij en zijn vriendin doorgebracht in Gasthuisberg, iedere dag vechtend voor hun 2 dochtertjes die elk 700 gram wogen bij de geboorte. Ze hebben samen uren en uren doorgebracht in die kleine kamers vol machines, ze hebben iedere namiddag kangoeroe-liggen gedaan, elk met een kleintje op hun borst. Hij werd zelfs daar als modelvader bekeken en gefilmd voor de studenten geneeskunde. Wat was hij fier op zijn schattige kindjes, 2 weken voordat ze naar huis mochten ging hij even ontspannen op de moto. Hij is nooit meer thuisgekomen. Ik weet niet of het de bedoeling is dat iedereen jullie aanschrijft, maar het boek heeft ons echt geraakt en dat willen we jullie graag laten weten.Wij hebben jullie boek gelezen, ik heb het nu aan mijn broers en zussen gegeven met de vraag of zij het ook willen doornemen.

Jullie woorden zijn zo echt, zo "boenk erop", zo helemaal hoe wij ons voelen en gedragen. We blijven jullie zeker volgen op jullie site.

Fijn om in deze moeilijke periode een warme mail te krijgen rond de Kerst. Ook al is er de familie er hier ontbreekt altijd iemand, onze dochter , mama van twee kindjes zo onverwachts uit het leven gerukt.Ik wil het woord samen niet meer gebruiken want samen zal nooit meer zijn.Ik kreeg het boek als geschenk van mijn vriendin, prachtig en een steun in de rug. Verwerken is zeer moeilijk en kan ook niet , ik heb nog een opdracht haar twee kinderen waarvan het jongste gehandicapt is mee groot te brengen. Het gemis van een dochter, is ook een gemis van een mama ……. We zijn drie jaar verder maar ik vind het gemis en de pijn steeds erger worden. Ik heb een fijn gezin en toch….er is een stuk uit ons hart.

Het boek is een litteken; het getuigt van een wonde die moeizaam stelpt, het wijst een verdriet aan dat zich in het lichaam kerft en daaruit periodiek blijft opwellen. Maar toch is het geen elegie, geen lamento, maar bovenal een monument voor het leven van hun kinderen. Een eerbetoon aan de levens van en de liefde voor hun kinderen die voor altijd ‘anders nabij’ zijn. Het boek slaagt er zo in de lezer in contact te brengen met de kinderen van de schrijvers (ook dat is: anders nabij). Daarin schuilt voor mij het authentieke van dit boek. Niet zozeer in het feit dat het om mensen gaat die “het zelf meegemaakt hebben”, maar wel dat de schrijvers erin slagen om hun kind in woorden gestalte te geven, hun grote immateriële erfenis aan te duiden en invoelbaar te maken. Op een bepaalde manier worden ze zo voorbij de dood terug tot leven gewekt, een ander leven. De paradox van een constant aanwezige afwezigheid (en afwezige aanwezigheid) wordt nergens uit de weg gegaan of ‘opgelost’. Geen kind is zo aanwezig, dan het kind dat men verloor. Net dat die tegenstrijdigheid bestaansrecht krijgt, maakt dat het boek een grote herkenbaarheid heeft. ‘Anders nabij’ is, zo beschouwd, een uniek boek.

Bedankt lieve mensen voor dit boek. Vorige weekend waren we in een huis in de Ardennen met een grote groep (voetbalvriendjes van onze zoon Oskar, bijna 6, die overleed in de zomer van 2017) , bij momenten vluchtte ik echt weg naar onze kamer om te kunnen voortlezen in dit boek. Op zoek naar steun, begrip, gelijkgezinde verhalen... het heeft mij deugd gedaan. Ik vond Oskar terug deels in het verhaal van Harte, bijna leeftijdgenootjes en dezelfde levenslust op die leeftijd, ook in het verhaal van Ona, ook zo plots, geen afscheid kunnen nemen ... en mezelf in de wijze woorden van Nils die me vertellen in het 'nu' te moeten verdergaan. veel sterkte verder aan allen.

Ik herken het belang van lotgenotencontact maar in dit boek komen ook de aspecten aan bod, tov je partner, familie, werk. Dit in woord zo omschreven op een prachtwijze bij elke ouder.Ik herken zoveel maar leer ook! Dat het mag zijn zoals het is! Dat ik altijd mijn zoon zijn naam wil noemen en hem wil voorstellen,hem wil voort laten leven. Vooral ook dat er geen richtlijnen zijn en dat het voor altijd is ...voor altijd anders nabij. Ik heb het boek voor mijn doen langzaam gelezen ...om alles goed in me op te nemen. Dank aan jullie lotgenoten en Ann die de verbinding brengt .

Het boek heeft een enorme aantrekkingskracht, het is ook ongelooflijk herkenbaar

Dankjewel aan alle schrijvers van dit boek. Zo aangrijpend, zo open laten binnen kijken in je diepste gevoel, zo moedig. Het helpt me om op een andere manier naar mijn kinderen te kijken, meer te relativeren. Het helpt me om beter om te gaan met vrienden en kennissen die een dierbare hebben verloren. Het zal me helpen wanneer ook ik moet afscheid nemen van iemand dicht bij mij. Dankjewel!

Ik las het boek, heb er veel aan gehad heel herkenbaar ! Ook wij verloren heel onverwachts onze dochter ze was pas 36 en mama van twee kinderen waarvan de jongste gehandicapt is. Wij kunnen dit niet "afsluiten" of "verwerken" of een "plaats" geven omdat wij nog een volledige opdracht hebben om de kinderen mee groot te brengen en de zorg van de jongste. De vijf ouders begrijpen elkaar ze hebben veel gemeen, maar wat als je kind zelf kinderen heeft ? weet je hoe moeilijk dat is ? aan de ene kant een troost je hebt een stuk van haar maar aan de andere kant zie je ook hoeveel verdriet de kinderen hebben. De datums van verdriet stapelen zich op , niet alleen de geboortedatum en sterfdatum van je kind maar ook de verjaardagen zonder hun mama etc. Iedere keer weer" ik mis mijn mama zo ! "deze woorden doen extra pijn! Heb mijn werk opgegeven omdat het niet anders kon voor de kinderen, ik heb niets meer waar ik de oude "ik" kan zijn.

Ik heb jullie al een tijdje gevolgd voor jullie boek uitkwam. Heb het boek ook aangeschaft maar heb het nog niet gelezen . Het is nog te vroeg ik ben er nog niet aan toe. Mijn verdriet is nog te groot , mijn zoon is nog maar 6 maand overleden aan de gevolgen van kanker hij was pas 38 jaar. Als de tijd rijp is zal ik automatisch naar het boek grijpen maar ik blijf jullie ondertussen olgn va de emails die ik krijg van jullie. Het is voor mij een steun en een troost. Bedankt daarvoor

"Anders Nabij" , krachtiger kan de titel voor mij niet zijn. Zoveel herkenbaarheid bij alles wat gezegd en gevoeld wordt ... Reeds vier onwezenlijke jaren zijn voorbij sedert onze zoon op 23 jarige leeftijd gestorven is. Heel veel boeken heb ik gelezen over rouwverwerking maar jullie boek is het eerste boek die me echt raakt, waar ik echt iets aan heb. Proficiat en dank u wel !

Allereerst kan ik vertellen dat het boek Anders Nabij mij erg geraakt heeft in positieve zin. Geen droog, theoretisch boek, maar een boek met verhalen recht uit het hart van ouders die een kind hebben verloren met daarnaast de aanvullingen van An Hooghe die een verbinding kan maken tussen de verhalen en haar ervaringen als therapeute. Voor mij is het een boek om af en toe weg te leggen en niet in een ruk uit te lezen. Stapje voor stapje de tekst binnen laten komen en verwerken. Wat het boek Anders Nabij dan ook voor mij heeft betekend is de herkenning dat het overleden kind een belangrijke plaats inneemt en blijft innemen in het leven van de achtergebleven ouder. Ik zal daar als hulpverlener voortaan nog meer aandacht aan geven: praten over het overleden kind; welke plaats neemt het kind nu in, in het leven van de ouders; welke verhalen zijn er verteld en zijn er nog verhalen die verteld moeten worden?Het boek Anders Nabij heeft me bevestigd dat het niet gaat om “accepteren” en “verwerken” en “loslaten”. Wie kan zijn overleden kind nu loslaten? Ik zie het bij de ouderen waar ik mee werk, hoe lang geleden het overlijden van een kind ook plaatsvond, het kind is zoals ik al zei nog aanwezig in het leven van de ouders. Ik zie bijvoorbeeld vaak verse bloemen bij de foto van het overleden kind staan en merk op dat de geboorte- en sterfdag van het kind een belangrijke dag is met een bijzondere emotionele lading. Bovenal vond ik de verhalen van de ouders in Anders Nabij zeer ontroerend en indrukwekkend. Bijzonder om een inkijkje te hebben mogen krijgen in het leven van de ouders die een groot verlies hebben geleden dat door allen zo open en eerlijk is beschreven. En door elke ouder op een manier die bij hem of haar past. De zin die mij heel erg getroffen heeft wil ik nog eens herhalen, het is de zin van Liesbeth die door An wordt verwoord (pagina 191): Er is een kans bij verlies en rouw om iemand van heel nabij te leren kennen. Anders nabij.

Graag wil ik jou en de medewerkers en de ouders die het prachtige boek schreven bedanken voor de warme, (h)eerlijke, helende donderdagavond. Het onthaal was erg warm. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Lekkere soep, fijne babbel, sfeervolle ruimte en de avond kon starten. Vooraf had ik het boek al gelezen, maar telkens de stukjes voorgelezen krijgen door de ouders zelf was een meerwaarde. Goed gekozen stukken ook.

En dan de vragen die de psychologe daarbij stelde... prima om het gesprek op gang te brengen. We leren nog steeds zoveel bij van elkaar. Ook de muziek was ontroerend mooi.

Ondertussen heb ik zes boeken gekocht, waarvan ik er één voor ons gezin houdt en een paar cadeau heb gedaan. En twee heb ik als doorgeefboek in mijn school waar ik leerkracht en leerlingbegeleider ben. Ik heb ontzettend veel reacties gekregen toen ik dit op school voorstelde... zoveel mensen willen het immers begrijpen of willen weten hoe ermee om te gaan. Enkele collega's gingen het boek ook zelf bestellen om het goede doel te steunen.

Ga zo verder met je goede werk, An, want onze harde, sneldraaiende wereld heeft zulke initiatieven nodig.

Als hulpverlener (en als ouder) dit boek lezen heeft mij veel warmte-momenten opgeleverd, anders dan eender welk theoretisch naslagwerk over rouw. Waar je elders theorieën krijgt over rouwprocessen, met (in gelukkig de meeste ‘zichzelf eer aandoende’ boeken) cassussen als voorbeeld, word ik hier meegesleept in het persoonlijk leven van ouders. Ouders met liefde voor hun kinderen, kinderen hier en kinderen elders. Hierdoor blijft het hangen. Als clientcenterd therapeut vind ik het mee kunnen ‘trillen’ met mijn cliënten waardevol om hen in proces te kunnen doen komen. Dit boek deed mij meetrillen van de eerste tot de laatste bladzijde. Zaken die me oa. zijn bijgebleven en waar ik dus alert op zal zijn, 1) respect hebben voor je gesprekspartner betekent niet wachten tot iemand de overleden persoon ter sprake brengt, maar deze zelf vernoemen en erbij halen. 2) het lege gat in ieder die iemand verloren heeft, is de plek waar enkel het contact met de overledene belangrijk is. Dit gat opvullen is geen doelstelling. Dankjewel Nils, Liesbeth, Christine, Jan, Elke en An!

"Anders nabij is een prachtig en aangrijpend boek voor ieder die te maken krijgt met het verlies van een kind. Voor hulpverleners geeft het een andere kijk op de verschillende soorten verbinding die ouders na het verlies van hun kind kunnen kwijtraken. Waar vroeger de focus vaak alleen lag op het verlies zelf, wordt deze nu opengetrokken naar het gezin, de omgeving, het werk en het overleden kind zelf. Naast de eerlijke getuigenissen hierover vindt je als hulpverlener tevens bij elk hoofdstuk belangrijke aandachtspunten terug om rekening mee te houden in het begeleiden van ouders. Een boek om het warm en koud tegelijk van te krijgen."

Ik ben heel blij dat ik dit boek mocht lezen. Het ontroerde me en bracht me (h)erkenning, terwijl ik zelf ook rouw om een aantal mensen die dichtbij me stonden.
Naast mijn persoonlijke dankbaarheid, voel ik me ook als hulpverlener bevoorrecht. Het is ongelofelijk hoe deze ouders ons meenemen in de meest kwetsbare verhalen uit hun leven. Ze laten ons voelen wat écht belangrijk is wanneer je geconfronteerd wordt met een groot verlies. Zo denk ik dat het verlangen van rouwenden om te 'willen blijven vertellen over de overledene' soms te weinig erkend wordt. Ook het belang van 'een soort leegte' waarin contact met de overledene levenslang mogelijk blijft, is een gedachte die ik zeker zal meenemen in mijn werk. Ik vond het tenslotte mooi om te lezen hoe veel van de ouders, dankzij het contact met hun overleden kind, op zoek gaan naar een nieuwe zinvolheid in hun leven. Bij sommigen heeft dat impact op hun loopbaan. Goed dat ook dit aspect van rouw aan bod komt. Maatschappelijk is er nog werk aan de winkel om mensen de tijd en de ruimte te geven om op hun eigen manier te rouwen en te uit te zoeken welke jobinhoud na het verlies bij hen past. Een grote pluim op de hoed van alle mede-schrijvers!

De immense pijn en verdriet, en tegelijk ook de kracht, de hoop en de allesoverstijgende liefde van waaruit deze ouders schrijven, raakt me diep - als mens, als ouder en ook als therapeut. Het maakt me nederig, verwonderd... De moedige en authentieke getuigenissen tonen op een pakkende wijze dat rouw steeds weer z’n eigen weg zoekt, zelden volgens de ons welbekende rouwmodellen, en al zeker niet met een eindbestemming of doel… ‘Loslaten’ of ‘verwerken’ zijn woorden die we nog veel te makkelijk in de mond nemen. Dit boek is erg inspirerend en motiverend voor therapeuten en hulpverleners, om het ’weten’ achterwege te laten, om te durven een echte verbinding aan te gaan met rouwenden, en hen te ontmoeten, daar op de plek van hun unieke pad.

Voor veel mensen is het moeilijk woorden te vinden voor rouw en verlies. De auteurs van het boek geven met de schriftelijke neerslag van hun ervaringen een mooi genuanceerd beeld van hoe rouw en verlies kunnen aanvoelen. Cliënten die moeilijker hun woorden vinden, plukken graag uit het boek omschrijvingen voor wat zijzelf meemaken. In mijn therapiepraktijk citeerden al verschillende cliënten korte fragmentjes waarin zij zichzelf herkenden. Dit maakte dat zij zich minder alleen voelden en opnieuw meer perspectief konden zien voor de toekomst.

Dit zijn echte verhalen, zonder franjes of literaire virtuositeit. Authentieke en moedige getuigenissen recht vanuit de ziel van een rouwende moeder of vader. Ze vertellen over hun leven nu en dat van hun gestorven kind. Ieder in zijn taal maar allemaal in intieme verbondenheid met het bestaan van hun overleden kind. Met de kracht van een warme en veilige nabijheid geeft psychologe en auteur van het boek, An Hooghe tussendoor gepaste en deskundige duiding. Met veel dankbaarheid heb ik hun verhalen gelezen, als moeder, maar ook als professional in de rouwzorg. Dit boek is volgens mij een grote aanwinst en een aanrader voor iedereen die professioneel bezig is met zorg voor anderen.

Journalisten hebben de laatste dagen her en der artikels geproduceerd over rouwverwerking... vaak met instructies over do’s en don’ts in het omgaan met nabestaanden en experten die aan het woord gelaten worden.
Zelf vind ik dít boek een absolute aanrader: Anders Nabij van Uitgeverij Charlotte, een boek met warme, liefdevolle verhalen van ouders die een kind verloren... verhalen over gemis maar ook over hoop en veerkracht

Had 2 boeken besteld. De eerste is bijna uitgelezen, op heel korte tijd. Zo ontroerend. De andere boek zal ik binnenkort lezen. In elk geval, heel moedig van al de ouders die hun verhaal gedaan hebben. Respect, niet anders dan respect.

Eindelijk een boek die ook beschrijft wie de overleden kinderen echt waren. Hun dromen,karaktertrekken,hobby, enz.. Wie zijn ze en wie waren ze. Veel boeken gaan over het overleven van de ouders,broers,zussen (veel te weinig de grootouders) na een ingrijpend verlies. Ook ik zou willen vertellen wie mijn overleden zoon was maar kan dit weinig of beter quasi nooit. Het boek is uitgelezen maar niet weggelegd dikwijls grijp ik er naar terug. Troost en vooral herkenning vind ik er terug. Prachtig verwoord. Zo jammer al die verhalen. Oprechte dank aan allen voor dit 'andere' boek.

Ik vind het boek een topper, trouwens! Dank jullie wel voor het delen van jullie leven, ik heb er al veel aan gehad en uit geleerd.

Lieve ouders, Als grootouder zat ik ook in de zaal, en was trots op onze kinderen. Hoe ze zulk verdriet zo positief kunnen benaderen. Als grootouder heb je elk kleinkind mogen verwennen, vertroetelen, mee op vakantie nemen, jouw waarden mogen meegeven, helpen groot worden. Bedankt kinderen om dat voorrecht te mogen meemaken. Als grootouder heb je ontzettend veel verdriet bij het verlies van je oogappel, maar daar blijft het niet bij… het doet zo’n pijn je eigen kinderen dit verdriet te zien hebben, hen ongelukkig te zien, dat is het laatste wat je wenst voor je kinderen. Wij hebben het geluk een hechte familie te zijn, zo kunnen we samen dit verdriet aan, en koesteren de mooie herinneringen, zodat zij voor altijd bij ons aanwezig blijft, dankbaar voor de mooie jaren die we samen mochten beleven.

Mijn verlies is nog maar 1,5 geleden, maar de bibliotheek had aan mij een enthousiaste klant. Het leek me dan ook sterk dat dit boek iets nieuws zou brengen. Maar jullie konden me overtuigen het boek aan te schaffen. Ik werd niet teleurgesteld! Het boek was zowel qua schrijfstijl als inhoudelijk af. Vaak heb ik me herkend in wat er geschreven stond, even vaak in wat er respectvol tussen de regels te lezen viel. Bedankt mama's, papa's & Co.

Ik heb hier en daar al een stukje gelezen in het boek. Het leest heel vlot en is mooi opgebouwd. Dat er zo lang aan gewerkt is, is best te voelen en ervaren. Proficiat alleszins aan iedereen die eraan meewerkte.

Ik wou jou/jullie langs deze weg van harte bedanken én feliciteren met Anders Nabij. Het is een prachtig boek geworden. Ik heb in geen jaren echt lang in 1 boek kunnen lezen. Dit boek was in één ruk uit. Het bracht me regelmatig naar de brute kern van de gevoelens die we doormaken, maar de herkenbaarheid en de warmte en respect waarmee die emoties verteld worden, maken het zo mooi. Ik heb alvast een heel grote appreciatie voor jullie allemaal. Jullie zullen heel wat mensen raken met dit boek en de wereld een stukje mooier maken.

Ben vandaag in het boek beginnen lezen en het heeft me niet meer los gelaten, het is uit. Het heeft me een warm gevoel gegeven, de ouders die hun verhaal zo open en oprecht neergeschreven hebben, ik heb er geen woorden voor, zo mooi, met zoveel mooie herinneringen en symbolen die hun kind levend houden in hun hoofd, hart. Door hun verhaal leer je de kinderen kennen, dat maakt het zo waardevol. Het heeft me getroost. Bedankt voor dit mooie, warme boek. Ik zal het zeker herlezen.