Bedankt Nils voor deze authentieke reflectie! Dit gevoel herken ik heel goed. Iedere ouder , broer of zus ..zou zo zijn eigen boek kunnen schrijven . Of zijn eigen tafereel , verhaal kunnen schilderen of boetseren. Volgens mij licht de kracht in het onderling delen van deze “kunstwerken” ……en dat hebben jullie zo wonderlijk gedaan!Nogmaals hartelijk bedankt daarvoor! Ik denk aan vele “ Franse” families die baat zouden kunnen hebben bij het lezen van dit boek! Maar ….het bestaat enkel in het Nederlands…

Ik heb het boek met veel bewondering gelezen, dat deze ouders met hun verhaal naar buiten komen vind ik sterk. Ik vind wel herkenning in hun verdriet. Ik zelf kan nog niet veel vertellen hoe het allemaal verlopen is, het is nog te vroeg. Ik ben bang mensen tegen te komen die ik goed ken. ik ben zo bang van de vragen, want telkens weer zijn er die tranen die gans de dag niet meer te stoppen zijn. Ik ben zelf mama van 2 dochters, een van 27 en een van 31 die in augustus 2018 is overleden aan de verschrikkelijke ziekte anorexia. het onbegrip tegenover deze ziekte is groot, het ongeloof dat je kan overlijden aan deze ziekte is nog groter bij vele mensen. Je kind verliezen is enorm zwaar, het doet zoveel pijn, een pijn die niemand begrijpt, alleen de mensen die het zelf hebben meegemaakt, die weten hoe het voelt. Het is inderdaad waar wat vele ouders hier reageren. de wereld draait maar door, maar ik heb het gevoel dat ik hier niet meer in pas.

Ik heb zojuist jullie boek gelezen. Ik vond het erg zwaar maar toch ook heel hoopgevend en heel liefdevol. Het kwam voor mij op het juiste moment. Mijn zoon heeft vorige een heel zware diagnose gekregen waar ik als moeder heel erg mee vast zit. Door dit boek kan ik terug perspectief zien. Dank je wel daarvoor.

Ik heb met veel belangstelling het boek gelezen. Een kleinzoon van ons is ook plots overleden in zijn slaap op 27 februari . Een moeilijk te omvatten gebeurtenis, een leegte die niet kan opgevuld worden tenzij met ophalen van leuke herinneringen en anekdotes. De ouders hebben het zeker moeilijk maar proberen moedig verder te gaan hoe lastig het ook is. De draad opnemen en stilletjes doorgaan. Wij proberen allemaal nabij te zijn en steunen waar kan en nodig is. Het boek gaf ik door, de mama vindt het boeiend om het verhaal in stukjes van lotgenoten te lezen. Het is inderdaad geen boek om uit te lezen op 1 moment maar geeft een gevoel dat je niet alleen bent met je verdriet....

Wat mooi dat dit boek er is gekomen al is de aanleiding hartverscheurend. De dilemma's die geschetst worden zijn herkenbaar. Zeer waardevol om op de werkvloer handvatten te geven om hiermee om te leren gaan. Zowel voor de rouwende als voor het team en de leidinggevende. Dank daarvoor.

Beste, ik ben rouw en verlies coach in Denderleeuw en las uw artikel in een krant. Ik begrijp uw standpunt volledig alsook het taboe om te praten met mensen die hun geliefde zijn verloren. Ik voel het mijn opdracht om daarvoor één of andere manier een stukje toe bij te dragen. Dit soort coaching is nog niet goed gekend. Alvast een welgemeende proficiat met uw positieve aanpak bij uw verlies. Charlotte is hierdoor niet weg, integendeel meer en dichter aanwezig! Sterk!

Ik las in de weekend Knack jouw artikel en begreep jou volledig. Op 7 juni 2019 is het 6 jaar geleden dat ik mijn zoon van 19 jaar plots verloor. Tot op vandaag worstel ik nog steeds met 'wat ga ik nu verder doen met mijn leven'. Ik ben snel terug aan de slag gegaan maar ik mis iets in mijn huidige job. Daar tegenover staat dat ik super collega's heb. We werken in de zorg en ik mag nog steeds praten over mijn zoon of ze helpen mij door moeilijke momenten heen zoals zijn verjaardag. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik niet durf veranderen van werk. Ook versta ik heel goed wat je bedoelt met 'de rijkdom van de tragedie'. Het verlies van een kind verandert onze persoonlijkheid. Ik ben empatischer en kan veel beter luisteren. Ik kan mij ergeren aan mensen die zich om kleine zaken zo druk maken terwijl ik vroeger zelf niets anders deed. In de eerste jaren heb ik alle rouwboeken die ik kon vinden gelezen. Mijn voorkeur ging uit naar Johan Maes uit Gent. Zijn therapie heeft mij ook geholpen maar je moet het vooral zelf doen. De laatste twee jaar heb ik alles verdrongen maar door jouw artikel heb ik goesting gekregen om terug te lezen. Ik heb dan ook het boek 'Anders nabij' besteld om eens te lezen hoe lotgenoten met hun verdriet omgaan. Bedankt ook omdat jullie klein verlet onder de aandacht brengen. Ikzelf werk in HRM in de zorg en vind het niet normaal dat we maar een paar dagen krijgen. Ik ben voorstander van een systeem waarbij we meer vrijheid hebben om te bepalen wat voor ons op dat moment noodzakelijk is. En dit is heel erg persoonlijk en hangt ook af van veel factoren. Maar er zijn nog andere punten die kunnen verbeteren maar dat zou mij hier te ver leiden. In ieder geval bedankt voor het boek en ik hoop dat ik er wat steun kan uit halen. 

Wij lazen uw artikel in Visie van 8 maart. Onze pleegdochter Aïcha stapte in juni '16 uit het leven. Ze was net 19 geworden. Wij herkennen ons heel sterk in wat we lezen in het artikel in Visie. Op alle zinnen die daar in staan voelen we 'dat is/gebeurt ook zo bij ons/met ons. We schaffen ons vandaag nog het boek 'Anders nabij' aan. Nu al bedankt.

Nee, ik ben geen kindje verloren, maar ik verloor 3 jaar geleden mijn god, ons mamake, na een stomme kanker van amper 7 maanden. 7 maanden intense zorg voor een mama die altijd zooooooooo aanwezig geweest was in mijn leven. 
Ik lijk er maar niet over te geraken, ben eind vorig jaar gecrasht, ga naar een psychologe en volgens haar ben ik nu maar in het rouwproces aan het komen.
Ik praatte erover met een van de voetbalmama’s ( mijn zoon van 11 speelt voetbal) en zij heeft een kindje 12 jaar geleden moeten laten doodgeboren worden op het einde van haar zwangerschap. Het zou een meisje geweest zijn, ze kreeg erna nog 2 zoontjes. Zij zei me dat ik jullie boek moest lezen, en ik moet zeggen: wauw, wat een openbaring! Ok, ik ben geen kindje verloren, maar wel een van de dierbaarste mensen in mijn leven. Hoe jullie alles in jullie boek beschreven? Amai! Ik ben niet alleen die zo’n last heeft met het leven ‘na’. Ik ben goedlachs, camoufleer veel, maar crash zo vaak nog en ben ook echt vaker ziek sinds haar overlijden. Ook de energie die zo soms weg is. 
Daarom wou ik jullie oprecht bedanken! Het boek toonde me dat ik geen rare ben, geen uitzondering. Dat niets abnormaals hoeft te zijn want ieder heeft zijn eigen rouwmanier. Heb jullie boek op een dag tijd uitgelezen. 
Dankjulliewel! Heb het gevoel dat dit voor mij een extra stimulans was om met babystapjes terug omhoog te kruipen.

Ik zou graag nog 2 AndersNabij boeken willen kopen. Voor één van beiden heb ik reeds een bestemming; wil dat heel graag schenken aan 2 mensen die ik toevallig leerde kennen tijdens een fietstocht door de natuur. Ze zaten samen met de mama van 1 van hen op een bankje. Ik dacht dat ze volop aan het genieten waren van het zonnetje. Vroeg hen of ik een foto van hen mocht nemen en vertelde hen dat ik wel eens weerfoto’s doorstuur naar #vrtweer. De foto kwam 's avonds op TV. Doordat mijn naam op het scherm verscheen, zochten ze mij onder die naam op Facebook. Ik kreeg van hen een vriendschapsverzoek. Nadien een bericht via Messenger. Ik laat hen liefst zelf aan het woord om hun verhaal te doen. Ik wou het met jou delen.

"Dag Luc, Zoals je weet hebben wij elkaar ontmoet op het bankje tussen de velden. Via deze weg wou ik u toch ons verhaal meegeven. Mijn vrouw en ik zouden normaal gezien op 13/2 bevallen van ons 2e kindje. Jammer genoeg is dit helemaal anders uitgedraaid dan verwacht. Op 7/2 kregen wij het nieuws dat er geen hartslag meer was. Door een omstrengeling van de navelstreng heeft hij nooit een kans gekregen. Voor het overige was hij een prachtig kindje met alles er op en eraan, klaar om de wereld te ontdekken. Het spreekt voor zich dat deze periode voor ons zeer zwaar is. Wij proberen elke dag te gaan wandelen om onze gedachten wat te verzetten, maar beseffen dat de weg nog lang is. Die dag van de foto had mijn vrouw het vooral heel moeilijk. Vandaar dat zij tijdens ons gesprek niet zo veel zei. Die avond stond de tv aan, maar wij waren eigenlijk al vergeten dat er eventueel een foto zou komen. Plotseling verscheen uw foto en schoten wij recht. Doordat het zo onverwacht was hebben we lachend en roepend naar de tv zitten wijzen. Uw foto maakte onze dag goed en zorgde ervoor dat wij even konden lachen. Bedankt daarvoor. Zo ziet u maar wat zoiets klein en onverwachts kan teweegbrengen. Nog veel succes met uw foto's. Vanaf nu zullen wij altijd kijken van wie de foto bij het weer is. Groeten." 

Weet zeker dat deze 2 heel bijzondere mensen veel zullen hebben aan hetAndersNabij boek van uitgeverij Charlotte. Het is de week van de vrijwilligers. Jullie zijn top op dit gebied! Weet zeker dat al jullie kinderen heel trots zijn op hun ouders. Met genegen groeten, 

Aan iedereen die dit wil lezen, Ik was er als de kippen bij om het boek “Anders nabij” te bestellen. Het ligt al meer dan 4 maanden op de kast. Ik weet niet hoe het komt maar ik slaag er niet in om te beginnen lezen. Ik volg wel alle mails die ik van jullie krijg. Vandaag dag op dag 5 jaar geleden kreeg ik een telefoontje vanuit Laos. Mijn zoon was aangereden en was zwaar gekwetst. Geprobeerd om van hieruit hulp te regelen. Zelfs via het ministerie van buitenlandse zaken met de hulp van kennissen. Het accident was gebeurd in de brousse van Laos. Via de weg met een pick-up is mijn zoon naar een eerste hulppost gebracht in Thailand en van daaruit met een ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ik heb met de papa van mijn zoon en mijn dochter via het gemeentehuis alles in orde gebracht om zo vlug mogelijk naar Thailand te vertrekken. ‘s Anderendaags kregen we het bericht dat hij overleden was. Ik heb mijn zoon nog gezien in Thailand en nog duizend kusjes kunnen geven. Hij was een prachtige jonge man van 30. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik moet dringend jullie boek beginnen lezen en de realiteit van het leven niet meer verdringen. Het is moeilijk alleen. Lieve groeten.

dit boek moet iedereen in huis halen… moet iedereen gelezen hebben… Neem er de tijd voor, praat er over… Wie meewerkte aan dit boek heeft zich helemaal gegeven… Het is geen eenvoudig of gemakkelijk boek. Wie aandachtig leest krijgt een overvloed aan levenslessen en een beter inzicht in oprechte menselijke meerwaarde. Bedankt schrijvers!!!

De verhalen van andere ouders uit jullie boek zijn voor mij zo herkenbaar.. Ze brengen onder woorden wat ik voel en meemaak en dat geeft troost te weten dat ik niet alleen ben.
Momenteel ben ik weer een tijdje thuis. Van leidinggevende met 50 medewerkers naar verpleegkundige op het dagziekenhuis en weer thuis omdat werken momenteel niet lukt..
Gelukkig zijn er ook goede periodes en heb ik nog veel over om gelukkig mee te zijn.Bedankt voor jullie verhalen !

Op 3 juni 2018 is onze jongste zoon 2 dagen voor zijn 25ste verjaardag verongelukt met zijn moto.  Hij was op slag dood.  Hij is op 19 januari papa geworden van een tweeling die op 24 weken geboren is.  5 maanden hebben hij en zijn vriendin doorgebracht in Gasthuisberg, iedere dag vechtend voor hun 2 dochtertjes die elk 700 gram wogen bij de geboorte.  Ze hebben samen uren en uren doorgebracht in die kleine kamers vol machines, ze hebben iedere namiddag kangoeroe-liggen gedaan, elk met een kleintje op hun borst. Hij werd zelfs daar als modelvader bekeken en gefilmd voor de studenten geneeskunde.  Wat was hij fier op zijn schattige kindjes, 2 weken voordat ze naar huis mochten ging hij even ontspannen op de moto.  Hij is nooit meer thuisgekomen. Ik weet niet of het de bedoeling is dat iedereen jullie aanschrijft, maar het boek heeft ons echt geraakt en dat willen we jullie graag laten weten.Wij hebben jullie boek gelezen, ik heb het nu aan mijn broers en zussen gegeven met de vraag of zij het ook willen doornemen.

Fijn om in deze moeilijke periode een warme mail te krijgen rond de Kerst. Ook al is er de familie  er hier ontbreekt altijd iemand, onze dochter , mama van twee kindjes zo onverwachts uit het leven gerukt.Ik wil het woord samen niet meer gebruiken want samen zal nooit meer zijn.Ik kreeg het boek als geschenk van mijn vriendin, prachtig en een steun in de rug. Verwerken is zeer moeilijk en kan ook niet , ik heb nog een opdracht haar twee kinderen waarvan het jongste gehandicapt is mee groot te brengen. Het gemis van een dochter, is ook een gemis van een mama ……. We zijn drie jaar verder maar ik vind het gemis en de pijn steeds erger worden. Ik heb een fijn gezin en toch….er is een stuk uit ons hart.

Het boek is een litteken; het getuigt van een wonde die moeizaam stelpt, het wijst een verdriet aan dat zich in het lichaam kerft en daaruit periodiek blijft opwellen. Maar toch is het geen elegie, geen lamento, maar bovenal een monument voor het leven van hun kinderen. Een eerbetoon aan de levens van en de liefde voor hun kinderen die voor altijd ‘anders nabij’ zijn. Het boek slaagt er zo in de lezer in contact te brengen met de kinderen van de schrijvers (ook dat is: anders nabij). Daarin schuilt voor mij het authentieke van dit boek. Niet zozeer in het feit dat het om mensen gaat die “het zelf meegemaakt hebben”, maar wel dat de schrijvers erin slagen om hun kind in woorden gestalte te geven, hun grote immateriële erfenis aan te duiden en invoelbaar te maken. Op een bepaalde manier worden ze zo voorbij de dood terug tot leven gewekt, een ander leven. De paradox van een constant aanwezige afwezigheid (en afwezige aanwezigheid) wordt nergens uit de weg gegaan of ‘opgelost’. Geen kind is zo aanwezig, dan het kind dat men verloor. Net dat die tegenstrijdigheid bestaansrecht krijgt, maakt dat het boek een grote herkenbaarheid heeft. ‘Anders nabij’ is, zo beschouwd, een uniek boek. 

Bedankt lieve mensen voor dit boek. Vorige weekend waren we in een huis in de Ardennen met een grote groep (voetbalvriendjes van onze zoon Oskar, bijna 6, die overleed in de zomer van 2017) , bij momenten vluchtte ik echt weg naar onze kamer om te kunnen voortlezen in dit boek. Op zoek naar steun, begrip, gelijkgezinde verhalen... het heeft mij deugd gedaan. Ik vond Oskar terug deels in het verhaal van Harte, bijna leeftijdgenootjes en dezelfde levenslust op die leeftijd, ook in het verhaal van Ona, ook zo plots, geen afscheid kunnen nemen ... en mezelf in de wijze woorden van Nils die me vertellen in het 'nu' te moeten verdergaan. veel sterkte verder aan allen.

Ik herken het belang van lotgenotencontact maar in dit boek komen ook de aspecten aan bod, tov je partner, familie, werk. Dit in woord zo omschreven op een prachtwijze bij elke ouder.Ik herken zoveel maar leer ook! Dat het mag zijn zoals het is! Dat ik altijd mijn zoon zijn naam wil noemen en hem wil voorstellen,hem wil voort laten leven. Vooral ook dat er geen richtlijnen zijn en dat het voor altijd is ...voor altijd anders nabij. Ik heb het boek voor mijn doen langzaam gelezen ...om alles goed in me op te nemen. Dank aan jullie lotgenoten en Ann die de verbinding brengt .

Het boek heeft een enorme aantrekkingskracht, het is ook ongelooflijk herkenbaar

Dankjewel aan alle schrijvers van dit boek. Zo aangrijpend, zo open laten binnen kijken in je diepste gevoel, zo moedig. Het helpt me om op een andere manier naar mijn kinderen te kijken, meer te relativeren. Het helpt me om beter om te gaan met vrienden en kennissen die een dierbare hebben verloren. Het zal me helpen wanneer ook ik moet afscheid nemen van iemand dicht bij mij. Dankjewel!

Ik las het boek, heb er veel aan gehad heel herkenbaar ! Ook wij verloren heel onverwachts onze dochter ze was pas 36 en mama van twee kinderen waarvan de jongste gehandicapt is. Wij kunnen dit niet "afsluiten" of "verwerken" of een "plaats" geven omdat wij nog een volledige opdracht hebben om de kinderen mee groot te brengen en de zorg van de jongste. De vijf ouders begrijpen elkaar ze hebben veel gemeen, maar wat als je kind zelf kinderen heeft ? weet je hoe moeilijk dat is ? aan de ene kant een troost je hebt een stuk van haar maar aan de andere kant zie je ook hoeveel verdriet de kinderen hebben. De datums van verdriet stapelen zich op , niet alleen de geboortedatum en sterfdatum van je kind maar ook de verjaardagen zonder hun mama etc. Iedere keer weer" ik mis mijn mama zo ! "deze woorden doen extra pijn! Heb mijn werk opgegeven omdat het niet anders kon voor de kinderen, ik heb niets meer waar ik de oude "ik" kan zijn.

Ik heb jullie al een tijdje gevolgd voor jullie boek uitkwam. Heb het boek ook aangeschaft maar heb het nog niet gelezen . Het is nog te vroeg ik ben er nog niet aan toe. Mijn verdriet is nog te groot , mijn zoon is nog maar 6 maand overleden aan de gevolgen van kanker hij was pas 38 jaar. Als de tijd rijp is zal ik automatisch naar het boek grijpen maar ik blijf jullie ondertussen olgn va de emails die ik krijg van jullie. Het is voor mij een steun en een troost. Bedankt daarvoor

"Anders Nabij" , krachtiger kan de titel voor mij niet zijn. Zoveel herkenbaarheid bij alles wat gezegd en gevoeld wordt ... Reeds vier onwezenlijke jaren zijn voorbij sedert onze zoon op 23 jarige leeftijd gestorven is. Heel veel boeken heb ik gelezen over rouwverwerking maar jullie boek is het eerste boek die me echt raakt, waar ik echt iets aan heb. Proficiat en dank u wel !

Allereerst kan ik vertellen dat het boek Anders Nabij mij erg geraakt heeft in positieve zin. Geen droog, theoretisch boek, maar een boek met verhalen recht uit het hart van ouders die een kind hebben verloren met daarnaast de aanvullingen van An Hooghe die een verbinding kan maken tussen de verhalen en haar ervaringen als therapeute. Voor mij is het een boek om af en toe weg te leggen en niet in een ruk uit te lezen. Stapje voor stapje de tekst binnen laten komen en verwerken. Wat het boek Anders Nabij dan ook voor mij heeft betekend is de herkenning dat het overleden kind een belangrijke plaats inneemt en blijft innemen in het leven van de achtergebleven ouder. Ik zal daar als hulpverlener voortaan nog meer aandacht aan geven: praten over het overleden kind; welke plaats neemt het kind nu in, in het leven van de ouders; welke verhalen zijn er verteld en zijn er nog verhalen die verteld moeten worden?Het boek Anders Nabij heeft me bevestigd dat het niet gaat om “accepteren” en “verwerken” en “loslaten”. Wie kan zijn overleden kind nu loslaten? Ik zie het bij de ouderen waar ik mee werk, hoe lang geleden het overlijden van een kind ook plaatsvond, het kind is zoals ik al zei nog aanwezig in het leven van de ouders. Ik zie bijvoorbeeld vaak verse bloemen bij de foto van het overleden kind staan en merk op dat de geboorte- en sterfdag van het kind een belangrijke dag is met een bijzondere emotionele lading. Bovenal vond ik de verhalen van de ouders in Anders Nabij zeer ontroerend en indrukwekkend. Bijzonder om een inkijkje te hebben mogen krijgen in het leven van de ouders die een groot verlies hebben geleden dat door allen zo open en eerlijk is beschreven. En door elke ouder op een manier die bij hem of haar past. De zin die mij heel erg getroffen heeft wil ik nog eens herhalen, het is de zin van Liesbeth die door An wordt verwoord (pagina 191): Er is een kans bij verlies en rouw om iemand van heel nabij te leren kennen. Anders nabij.

Als hulpverlener (en als ouder) dit boek lezen heeft mij veel warmte-momenten opgeleverd, anders dan eender welk theoretisch naslagwerk over rouw. Waar je elders theorieën krijgt over rouwprocessen, met (in gelukkig de meeste ‘zichzelf eer aandoende’ boeken) cassussen als voorbeeld, word ik hier meegesleept in het persoonlijk leven van ouders. Ouders met liefde voor hun kinderen, kinderen hier en kinderen elders. Hierdoor blijft het hangen. Als clientcenterd therapeut vind ik het mee kunnen ‘trillen’ met mijn cliënten waardevol om hen in proces te kunnen doen komen. Dit boek deed mij meetrillen van de eerste tot de laatste bladzijde. Zaken die me oa. zijn bijgebleven en waar ik dus alert op zal zijn, 1) respect hebben voor je gesprekspartner betekent niet wachten tot iemand de overleden persoon ter sprake brengt, maar deze zelf vernoemen en erbij halen. 2) het lege gat in ieder die iemand verloren heeft, is de plek waar enkel het contact met de overledene belangrijk is. Dit gat opvullen is geen doelstelling. Dankjewel Nils, Liesbeth, Christine, Jan, Elke en An!

"Anders nabij is een prachtig en aangrijpend boek voor ieder die te maken krijgt met het verlies van een kind. Voor hulpverleners geeft het een andere kijk op de verschillende soorten verbinding die ouders na het verlies van hun kind kunnen kwijtraken. Waar vroeger de focus vaak alleen lag op het verlies zelf, wordt deze nu opengetrokken naar het gezin, de omgeving, het werk en het overleden kind zelf. Naast de eerlijke getuigenissen hierover vindt je als hulpverlener tevens bij elk hoofdstuk belangrijke aandachtspunten terug om rekening mee te houden in het begeleiden van ouders. Een boek om het warm en koud tegelijk van te krijgen."

Ik ben heel blij dat ik dit boek mocht lezen. Het ontroerde me en bracht me (h)erkenning, terwijl ik zelf ook rouw om een aantal mensen die dichtbij me stonden. 
Naast mijn persoonlijke dankbaarheid, voel ik me ook als hulpverlener bevoorrecht. Het is ongelofelijk hoe deze ouders ons meenemen in de meest kwetsbare verhalen uit hun leven. Ze laten ons voelen wat écht belangrijk is wanneer je geconfronteerd wordt met een groot verlies. Zo denk ik dat het verlangen van rouwenden om te 'willen blijven vertellen over de overledene' soms te weinig erkend wordt. Ook het belang van 'een soort leegte' waarin contact met de overledene levenslang mogelijk blijft, is een gedachte die ik zeker zal meenemen in mijn werk. Ik vond het tenslotte mooi om te lezen hoe veel van de ouders, dankzij het contact met hun overleden kind, op zoek gaan naar een nieuwe zinvolheid in hun leven. Bij sommigen heeft dat impact op hun loopbaan. Goed dat ook dit aspect van rouw aan bod komt. Maatschappelijk is er nog werk aan de winkel om mensen de tijd en de ruimte te geven om op hun eigen manier te rouwen en te uit te zoeken welke jobinhoud na het verlies bij hen past. Een grote pluim op de hoed van alle mede-schrijvers!

De immense pijn en verdriet, en tegelijk ook de kracht, de hoop en de allesoverstijgende liefde van waaruit deze ouders schrijven, raakt me diep - als mens, als ouder en ook als therapeut. Het maakt me nederig, verwonderd... De moedige en authentieke getuigenissen tonen op een pakkende wijze dat rouw steeds weer z’n eigen weg zoekt, zelden volgens de ons welbekende rouwmodellen, en al zeker niet met een eindbestemming of doel… ‘Loslaten’ of ‘verwerken’ zijn woorden die we nog veel te makkelijk in de mond nemen. Dit boek is erg inspirerend en motiverend voor therapeuten en hulpverleners, om het ’weten’ achterwege te laten, om te durven een echte verbinding aan te gaan met rouwenden, en hen te ontmoeten, daar op de plek van hun unieke pad.

Voor veel mensen is het moeilijk woorden te vinden voor rouw en verlies. De auteurs van het boek geven met de schriftelijke neerslag van hun ervaringen een mooi genuanceerd beeld van hoe rouw en verlies kunnen aanvoelen. Cliënten die moeilijker hun woorden vinden, plukken graag uit het boek omschrijvingen voor wat zijzelf meemaken. In mijn therapiepraktijk citeerden al verschillende cliënten korte fragmentjes waarin zij zichzelf herkenden. Dit maakte dat zij zich minder alleen voelden en opnieuw meer perspectief konden zien voor de toekomst.

Dit zijn echte verhalen, zonder franjes of literaire virtuositeit. Authentieke en moedige getuigenissen recht vanuit de ziel van een rouwende moeder of vader. Ze vertellen over hun leven nu en dat van hun gestorven kind. Ieder in zijn taal maar allemaal in intieme verbondenheid met het bestaan van hun overleden kind. Met de kracht van een warme en veilige nabijheid geeft psychologe en auteur van het boek, An Hooghe tussendoor gepaste en deskundige duiding. Met veel dankbaarheid heb ik hun verhalen gelezen, als moeder, maar ook als professional in de rouwzorg. Dit boek is volgens mij een grote aanwinst en een aanrader voor iedereen die professioneel bezig is met zorg voor anderen.

Journalisten hebben de laatste dagen her en der artikels geproduceerd over rouwverwerking... vaak met instructies over do’s en don’ts in het omgaan met nabestaanden en experten die aan het woord gelaten worden. 
Zelf vind ik dít boek een absolute aanrader: Anders Nabij van Uitgeverij Charlotte, een boek met warme, liefdevolle verhalen van ouders die een kind verloren... verhalen over gemis maar ook over hoop en veerkracht